To nie jest osobny spacer, tylko kontynuacja spaceru, który zacząłem od odwiedzin w Centrum Komiksu i Narracji Interaktywnej.

Pojechałem zjeść bułkę z tempehem, to mojej najukochańszej łódzkiej knajpy – Niebostanu. Nie ma knajpy w Łodzi, w której czuję się swobodniej, niż tam. Jest przestrzennie – z wnętrzem, zewnętrzem na takiej niebieskiej metalowej platformie i podwórkiem na dole. Jest ciekawy wystrój. Są zawsze jakieś sztuki wizualne. Jest przemiła ekipa. Lokal odwiedzają interesujący klienci. Jest pyszne roślinne jedzonko. I wreszcie jest wanna (!) z wyciętą dziurą, która służy jako kanapa(!!), co jest przewspaniałą koncepcją.

Potem poszwendałem się po Łodzi, trochę grając na Super Pocket, trochę robiąc zdjęcia i trochę obserwując wszystko wkoło. Na wieczór znów wróciłem do Niebostanu, gdzie piłem piwko i grałem dalej w moje ukochane „Broken Sword 1”, słysząc jak ludzie w tle rozmawiają. Jestem dość znerwicowaną osobą, której naprawdę trudno się wyluzować, ale w tamtym momencie, leżąc na kanapie na zewnątrz mojej ukochanej knajpy i grając na Super Pocket w jedną z najważniejszych gier mojego życia, byłem całkowicie spokojny.

Kocham „Broken Sword”, bo Charles Cecil, twórca serii, świetnie opowiada historie. Kocham „Broken Sword”, bo ma przezajebisty voice acting, który śmieszy, kiedy ma śmieszyć, wzrusza, kiedy ma wzruszać i buduje nastrój, kiedy ma budować nastój. Kocham „Broken Sword”, bo udało się w tej grze uzyskać idealny balans między klimatyczną opowieścią, przezabawną komedią i romansem, który na zawsze zamieszkał w mojej głowie (relacja George’a i Nico mi się zawsze kojarzyły z przewspaniałą relacją Foxa Muldera i Dany Scully ze „Z Archiwum X”, jednego z moich najukochańszych seriali).

Wieczorem tamtego dnia, nagle zaczęło straszliwie lać. Przed deszczem schowałem się w mojej drugiej z najukochańszych łódzkich knajp – Planszówkowych Astronautach, miejscu gdzie możesz wypić herbatę / piwo / gorącą czekoladę / drinka i zagrać w planszówki.